Í minningu frænda míns Sævars Ciesielski

 

Með skjóðu undir hönd, og  hettu um haus    

ráfar hann um stætinn svo köld,

gegnum klakanna bönd, heyrist flakkarans raus

á mannanna  ljósvakans öld.

Hann dreymir fjarlæg lönd, og sandi þakkta strönd

hann dreymir styrka hönd, og horfinn vinarbönd.

En úti ennþá var kallt, niður settist hann samt

glaðbeitt var nýfallinn mjöll

gegnum lífið svo valt, honum ætlað var skammt

að  klífa upp metorða fjöll.

Hann dreymir fjarlæg lönd, og  sandi þakta strönd

hann dreymir styrka hönd, og horfinn vinarbönd.

 

          En Bjarmi hátt á himni er

          í rökri unnir andinn sér

          á ferð um liðinn andartök

          með augum svo fölgrá og rök.

          Að lokum ákaft friðinn fann

          með hinnsta draumnum hvílist hann

          í hvítri gröf við fallið hús

          og í hendi brotinn krús.

 

með samúðarkveðju frá

Guðmundi Júlíussyni og fjöldskyldunni á Sogaveginum.